Αναμφισβήτητα η γέννηση ενός παιδιού φέρει μεγάλες αλλαγές στη συντροφική σχέση ενός ζευγαριού. Οι προτεραιότητες και οι ισορροπίες των συντρόφων αποκτούν άλλη διάσταση. Η ανάγκη των γονέων να επενδύσουν στον καινούργιο τους ρόλο -ως γονείς- επιτάσσει μερικές φορές να αποτραβηχτούν ή ακόμα και να αποστασιοποιηθούν από το συντροφικό τους ρόλο παραμερίζοντας τις προσωπικές τους ανάγκες αλλά και τις ανάγκες του συντρόφου τους. Συχνά στην προσπάθεια τους οι γονείς να ανταπεξέλθουν τα μέγιστα στο γονικό τους ρόλο , απορροφώνται από την ανατροφή των παιδιών, παραμελώντας έτσι άθελα τους τον συντροφικό τους ρόλο μέσα στη σχέση. Η αποξένωση των δύο συντρόφων προκαλεί συναισθηματική απόσυρση μέσα στη σχέση, η οποία με τη σειρά της προκαλεί συχνά συναισθηματικά ξεσπάσματα και συγκρούσεις.
Η συναισθηματική απόσταση μεταξύ των δύο συντρόφων δημιουργεί ένα ενδόμυχο ανταγωνισμό ο οποίος γίνεται συνειδητός από τα παιδιά με αποτέλεσμα τα ίδια είτε να γίνονται «δοχείο» αρνητικών συναισθημάτων, είτε να χρησιμοποιούν τις διαπροσωπικές διαμάχες των γονιών τους ωφελιμιστικά δικαιολογώντας την ανυπακοή τους προς τους οικογενειακούς κανόνες.
Η σημασία της γονικής συμμαχίας και πώς καλλιεργείται
Βάση της γονικής συμμαχίας είναι επικοινωνία και η συναισθηματική διαθεσιμότητα των δύο συντρόφων. Πιο αναλυτικά, για να καταφέρουμε να δημιουργήσουμε συμμαχία είναι σημαντικό, να μπορούμε σε πρώτο επίπεδο να αφουγκραστούμε τον άλλον. Συχνά οι προσδοκίες των δύο γονιών , οι απόψεις τους προς την ανατροφή των παιδιών διαφέρουν, και αυτό είναι κάτι καθόλου παράδοξο καθώς πρόκειται για δύο διαφορετικές προσωπικότητες με διαφορετικά βιώματα. Ένας προστατευτικός παράγοντας ο οποίος μπορεί να τελέσει ασπίδα της συμπόρευσης των δύο συντρόφων και παράλληλα γονιών είναι η αμοιβαία ισότητα στην ανατροφή. Δύσκολο αλλά όχι ουτοπικό και παράλληλα αναγκαίο είναι η επένδυση στην αμοιβαία επικοινωνία και έκφραση προσδοκιών , αναγκών και κατευθυντήριων γραμμών, στην ανατροφή του παιδιού από τις πρώτες κιόλας μέρες της γέννησης του.
Με αυτό τον τρόπο, οι γονείς θα διαφυλάξουν τη σχέση τους από τις ανατροπές που αναπόφευκτα θα προκύψουν, καταφέρνοντας να διατηρήσουν ένα κλίμα σύμπνοιας και αλληλοϋποστήριξης προς τις αναμενόμενες δυσκολίες που θα κληθούν να αντιμετωπίσουν μέσα στο γονικό τους ρόλο. Ο κοινός οραματισμός στην ανατροφή του παιδιού θα ενδυναμώσει τους γονείς δίνοντας στους ίδιους την δυνατότητα να καλλιεργήσουν τη γονική τους ταυτότητα , προσφέροντας στα παιδιά την εκδοχή του καλύτερου τους εαυτού τους, επιτρέποντας με τη σειρά τους και στα ίδια τα παιδιά να δημιουργήσουν τη καλύτερη εκδοχή της προσωπικότητας τους.
«Δεν είναι η έλλειψη αγάπης, αλλά η έλλειψη φιλίας που κάνει δυστυχισμένο έναν γάμο» Friedrich Nietzsche., 1874
Ευαγγελία Ραφαέλα Μαρινάκη
Ψυχολόγος , Ψυχοθεραπεύτρια
